Nigdy

Jakie to banalne, wszyscy to mówią – ból nie znika. Koegzystuje. Czasem, przygłaskany desperacką szklanką nalewki, zwija się i drzemie, cudownie znieczulony, podczas gdy w oczach śmigają jeden po drugim plamy światła z wieczornych seriali. Oczy utkwione w telewizorze, patrzące, lecz niewidzące. Gdy jestem sama, gdy dom śpi, lubię słyszeć głosy ludzi, choćby byli zmyśleni.

Nigdy już z tobą nie porozmawiam. 
Słowo nigdy ma smak nalewki.


- o -




How trivial this is, everyone says the same thing – the pain never goes away. It coexists. Sometimes, stroked down with a distressed glass of home-made fruit liquor, it curls up and dozes off, delightfully anaesthetized, while the eyes reflect stains of light speeding one by one from night-time TV shows. My eyes transfixed on the screen, looking without seeing. When I am alone, when the house is asleep, I like hearing voices of people, even if the people are just made up.

You and I will never talk again.
The word 'never' tastes like fruit liquor.