Buty

Minął już ponad rok od nachalnego telefonu, który dzwonił i dzwonił i dzwonił, gdy stałam w kolejce w banku, a następnie oznajmił mi drżącym głosem mojego brata, że nie żyjesz.

Nie ma cię już i nigdy nie będzie, bo tamtego dnia umarłeś.

Wypadłeś z balkonu swojego mieszkania na trzecim piętrze.

Takie są fakty.

Zmarłeś w szpitalu po ponad trzech godzinach walki lekarzy o tę marną resztkę życia, która nie chciała z ciebie ujść, kiedy roztrzaskałeś sobie miednicę na betonowej płycie, zalewając płuca krwią z rozbitych narządów.

Tak się tylko zastanawiam.

Chciałabym wiedzieć.

Czy na oddziale ratunkowym tłamsiłeś całą siłą woli tę mizerną iskrę, która mogłaby utrzymać cię na tym świecie, bo już nie chciałeś żyć?

Przecież ratowali cię ze trzy godziny.

Przecież prawie cię uratowali.

Prawie.

Takie były słowa lekarza.

I jeszcze: ale te obrażenia to było ostatecznie za dużo dla jednego człowieka.

Dla nas został w szpitalu tylko specjalny plastikowy woreczek.

Tak zwana Bezpieczna Koperta.

A w niej:

1. Kluczyki do samochodu

2. Portfel

3. Dokumenty

I jeszcze duży worek foliowy z twoim imieniem i nazwiskiem namazanym czarnym markerem.

W środku ubranie.

Bez butów.

Wyskoczyłeś bez butów.

Nie zostawiłeś listu.

- m -

Almost a year has passed since the disturbing phone call that rang and rang and rang when I was queuing in my bank, and then informed me in the shaky voice of my brother that you were dead.

You are not here and you will never be because you died – on that very day.

You fell from the balcony of your third-floor flat.

These are the facts.

You died in hospital despite the three-hour fight that ER doctors put up to save the paltry bit of your life that would not leave you when you crushed your pelvis against a concrete slab, deluging your lungs with blood from your smashed internal organs.

I am just wondering.

I would like to know.

When you were in the ER, did you use all your will power to stifle the meagre spark that might have kept you in this world, because you did not want to live any longer?

After all, they tried to save you for three hours.

After all, they almost succeeded.

Almost.

These were the words of the doctor.

And also: but these injuries were ultimately too much for a single person.

The only thing left for us in the hospital was a dedicated plastic bag.

So-called High Security Bag.

Containing:

1. Your car keys

2. Your wallet

3. Your documents

And also a large plastic bag with your name and surname scrawled in black marker.

With your clothes inside.

Without shoes.

You jumped without your shoes on.

You left no note.